|
|
|
Update Februari 2010 De laatste dag van januari kregen we slecht nieuws van onze zaakwaarnemer in Nederland: De achterburen van ons huis in Venlo hadden hem gebeld, omdat er een steen (een forse kei) door het keukenraam was gegooid. Glas lag verspreid door de keuken. Geen verdere schade. Ook geen poging tot inbraak geconstateerd; dus louter en alleen vandalisme. Maar: Wie doet nou zoiets? Het is een wrange constatering: Wij werken al bijna 4 jaar lang gratis voor de medemens in Afrika en iemand lijkt er gewoon lol aan te beleven om een steen door een ruit te gooien van je huis in Nederland. Ghana blijkt drie miljoen dollar te hebben gegeven aan Haïti. In de artikelen die we daarover lezen, komt naar voren dat men zich afvraagt of Ghana hier goed aan heeft gedaan. Ghana is namelijk zelf voor 60% afhankelijk van hulp uit het buitenland. Was het niet beter geweest om cacao en soldaten te sturen? Op 1 februari was het alweer een jaar geleden dat onze voormalige stagebegeleidster weven, madam Juliet, overleed. Wij belden naar haar zoon Samuel om daar samen even bij stil te staan. Samuel liet weten: 'We always pray for her'...... De 'sandal-maker' man, mister Slim werd bezocht om hem opdracht te geven nieuwe slippers te maken voor Ben. Hoewel de shop open was, was er niemand aanwezig. Wij zetten de oude exemplaren binnen op een bankje neer, zodat hij wist dat hij deze na kon maken en belden hem op om hem hierover te informeren. Zijn reactie: 'Oh, you can give the sandals to one of the boys who is selling MTN-units (telefoon-units) opposite my shop, or you give it to one of my sisters who is selling rice behind my shop'. Toen we na een week belden of de slippers klaar waren, liet hij weten: 'No, I am in Kumasi now, because one of my family members is seriously ill, but I will call you back'. Inmiddels is al bij vele mensen in ons netwerk in Tamale doorgedrongen dat wij de container-zaak hebben gewonnen en onze containers nu op de plek staan waar wij deze wilden hebben, namelijk bij het naai-atelier van mister Halilahi. Iedereen is even blij als wij en we krijgen leuke reacties: 'Congratulations; we thank God; finally justice; at long last the battle has ended; you have done very well; may God bless you' etc. etc. Had het transport van de containers plaatsgevonden in de nacht van 29 op 30 januari, op zaterdag 30 januari gaven we mister Halilahi opdracht om een pick-up te regelen en de materialen die nog op Kukuomarket lagen ook op te halen. Deze zou hij namelijk weer goed kunnen hergebruiken bij de wederopbouw van het trainingscentrum. Maar op dat moment had niemand ons er aan helpen herinneren dat er ook nog materialen lagen op het kantoor van NorGhaVo. Wij hadden notabene op 29 januari in de 'Chief's Palace' met alle betrokkenen besproken dat de losse materialen niet vergeten moesten worden als er getransporteerd ging worden. NorGhaVo zat daar notabene bij! Maar de link leggen dat mister Halilahi er dan een combinatie transport van kon maken, dat is teveel gevraagd en komt niet op in het brein van de mensen van NorGhaVo Ghana. Efficiënt werken is NorGhaVo Ghana vreemd. Nu moest er weer extra betaald worden voor een extra transport. Tsja......het spel 'Mens erger je niet' moet vaak gespeeld worden als je te maken hebt met NorGhaVo Ghana..........!!!
Over NorGhaVo Ghana gesproken......De staf bestaat uit 3 personen (Peter, Musah en Alex). Alex zit vaak in Navrongo (noord Ghana), aangezien NorGhaVo daar een project heeft in de vorm van een computerschool. Dan blijven er dus 2 personen over. In onze beleving zou het normaal zijn dat er altijd iemand op kantoor zou zijn, maar ook dat is niet aan de orde. De keren zijn niet meer te tellen dat wij voor een gesloten deur stonden (en de lampen gewoon brandden). Op 2 februari bleek ook Peter in Navrongo te zitten en Musah was doende om de nieuwe vrijwilligers te plaatsen in Tamale. Allemaal prachtig, maar feit is dat een kantoor open en bereikbaar moet zijn. Kwestie van beter plannen, afspraken maken, wellicht bezoekuren invoeren. In ieder geval....gewoon de deur dichttrekken en gaan, lijkt ons een slechte zaak. Op 2 februari hadden we mister Halilahi uitgenodigd voor een 'meeting' aan huis. Dit i.v.m. de wederopbouw van het trainingscentrum. Wij gaven hem het advies om nieuwe sloten te kopen en om zo snel mogelijk de containers in cement te plaatsen. Dit vanwege 2 redenen: Om onaangename verrassingen van Hawa te voorkomen en om er zeker van te zijn dat de containers direct achter de shop van mister Halilahi kunnen blijven staan en niet neergezet moeten worden 'in a line near the roadside'. Er hadden ons namelijk geluiden bereikt (via Gemeente, school en NorGhaVo) dat de containers niet achter de shop van mister Halilahi mochten staan, maar een eindje verderop. Tevens bespraken we het feit dat we mister Halilahi binnenkort financieel zouden steunen als het ging om de wederopbouw van het trainingscentrum. Wij hadden madam Mariam bezocht (voormalig stagebegeleidster kappersvak) en in principe mag zij één container gebruiken. Probleem voor haar echter is de afstand die zij moet afleggen naar Lamashegu. Bovendien zouden oud leerlingen van haar in Lamashegu hun eigen shop hebben en dit was gelet op de concurrentie ook voor haar een reden om wellicht geen gebruik te maken van één van onze containers. Uiteraard bespraken we ook nog de succesvolle 'graduation' van 31 januari j.l. Aangezien de meiden van mister Halilahi enkele dagen niet aanwezig waren geweest , i.v.m. de voorbereidingen, de festiviteiten en de nasleep van de graduation, zagen zij de containers pas op 2 februari op hun werkplek staan. Mister Halilahi liet ons weten dat ze 'door het dolle heen' waren geweest van vreugde. Kijk, daar heb je het dan toch voor gedaan...... Zo'n 2 weken na het transport kwam ons ter ore dat er op de avond van het transport een 'announcement' op de radio was geweest die bestemd was voor Hawa. Zij had toen het dringende advies gekregen zich koest te houden en zich niet te begeven naar Lamashegu, waar zij überhaupt nooit mag komen. Wij zijn gestart met de wederopbouw van ons trainingscentrum. Inmiddels zijn de materialen die nog over waren, opgehaald bij NorGhaVo-office en zijn de 'signboards' opnieuw geschilderd. Alles waar NFD op staat is verwijderd. De nieuwe tekst is geworden: 'Needy Girls Project' en 'Mister Halilahi's Fashion Complex'. Mister Halilahi heeft geïnformeerd naar de kosten van wederopbouw bij een timmerman en een metselaar en hij liet ons weten: 'The estimates are high; it's very costly'. Wij hebben hem beloofd dat we een donatie zullen geven. Het project zal een deel van de kosten gaan ophoesten. Maar niet alles kan worden betaald met projectgeld. Wij besloten dan ook om Assembly nog eens te benaderen met het verzoek om bij te dragen in de kosten. Zij hadden uiteindelijk alles afgebroken en beloofd om alle kosten van transport en relocatie te betalen. En dat doen ze dus niet. Wij hadden inmiddels de transportkosten betaald en zullen zoals gezegd een gedeelte van de wederopbouw voor onze rekening nemen, maar wij vinden dat Assembly de rest van de 'rebuilding' mag betalen. Wij namen contact op met de chairman van de School Management Committee (degene die ons in oktober 2009 de toestemming voor de grond had gegeven). Deze persoon is ook een Assembly-man. Hij adviseerde ons om een brief te schrijven naar de Gemeente en hem een copie te geven. Zucht....zucht.....onze ervaring heeft geleerd dat je maanden moet wachten voordat je een antwoord op je brief krijgt (als je überhaupt ooit antwoord krijgt). Maar goed, wij klommen in de pen en schreven een brief. Mister Halilahi maakte het budget (de 'estimates')........Inmiddels is duidelijk dat er ongeveer 3700 Cedis nodig zijn (zo'n 1800 Euro) om het trainingscentrum weer compleet op te bouwen. Wij (lees: het project) konden mister Halilahi slechts ongeveer 400 cedis geven (zo'n 200 Euro). Onze gemaakte brief werd bezorgd bij de Coordinating Director van Assembly (Gemeente); de Chairman van de SMC (School Management Committee); NorGhaVo en mister Halilahi. Per mail werd mister Jacob op de hoogte gebracht van deze aktie. Nu maar hopen dat de Gemeente over de brug komt.......maar......dat zal wel een brug te ver worden!!! Toen kregen we een mail van Musah waarin hij liet weten dat onze brief naar de Gemeente goed, helder en duidelijk was, maar dat het bijgevoegde budget van mister Halilahi niet klopte. En inderdaad.....mister Halilahi had 1000 Cedis (500 Euro) te veel berekend voor de metselaar. Hiermee kwam het totaal bedrag dus niet op 3700 Cedis, maar op 2700 Cedis (zo'n 1300 Euro). Wij werden echter gevraagd om het budget opnieuw op te stellen, Assembly op de hoogte te brengen van de fout, in het vervolg alle correspondentie te laten checken door NorGhaVo en deze kwestie te komen bespreken op kantoor. Wat een giller! Wij waren hier zo klaar mee. Het schijnt nog steeds niet door te dringen bij NorGhaVo Ghana dat wij de hele klus hebben geklaard en het voor ons nu afgesloten is. De containers staan op de plek en de wederopbouw mag men nu zelf doen. Het is al mooi dat we nog een brief hebben geschreven naar de Gemeente om te vragen voor 'financial support', maar NorGhaVo kan ons de fout van mister Halilahi niet aanrekenen. Wij gaven Musah dan ook het dringende advies om contact op te nemen met mister Halilahi en ons verder niet lastig te vallen met al die onzin. En het is toch helemaal schandalig dat Musah zonder blikken of blozen naar onze mogelijkheden vroeg om de kosten van de wederopbouw van het trainingscentrum voor onze rekening (lees projectgeld) te nemen. Wij hebben hem heel duidelijk laten weten dat Nederland niet twee keer betaalt voor hetzelfde!!!! De sponsoren hebben het trainingscentrum namelijk al een keer betaald (toen het nog op Kukuomarket stond). Een dag later laat Peter van NorGhaVo weten dat men van Halilahi 2 antwoorden verwacht: 'Waarom heeft hij niet als eerste NorGhaVo ingelicht als het gaat om het benodigde budget voor de wederopbouw van het trainingscentrum en hoe kan hij de fout verklaren (1000 GHc te veel gecalculeerd voor de metselaar)? Wij lieten NorGhaVo weten dat de Chairman van de SMC ons geadviseerd had om de Gemeente aan te schrijven enne....NorGhaVo had toch een copie gehad? Dat we niet als eerste bij NorGhaVo hadden aangeklopt, moge duidelijk zijn. Dan zou het weer veel te lang gaan duren. Wij sloegen de staf-leden maar om de oren met de eigen woorden van Musah: 'It lasted unnecessary long!' En die fout in de berekening....Kom op zeg.....iedereen maakt fouten. Dat kan toch snel gecorrigeerd worden? Waarom toch zo moeilijk doen en vooral interessant doen? Ben liet weten: 'Het is schandalig; ik heb hier geen woorden meer voor....' Iedere week bellen we met Assembly, d.w.z. met de man van Assembly die ook chairman is van de School Management Committee en die ons de toestemming heeft gegeven om de containers op de grond van de school te plaatsen. Wij weten inmiddels dat we gewoon aan het lijntje worden gehouden. Deze man beloofde zijn best te gaan doen om Assembly te bewegen over de brug te komen voor de wederopbouw van het trainingscentrum, maar als puntje bij paaltje komt, doet hij gewoon niets. Ja, hij doet 1 ding: Zich arrogant opstellen.....hij zit de hele dag in 'meetings' en als je hem belt laat hij je 5x je vraag herhalen, onder het mom van: 'I can't hear you'; I don't understand you'; nou..... hij weet verdomde goed waar het over gaat. Onze voormalige huisbaas mister Jacob liet weten dat er bij de Assembly weliswaar sprake is van decentralisatie en dat Tamale dus zelf beslissingen mag nemen, maar er is één uitzondering......als het om de uitbetaling van geld gaat, moet nog steeds de grote broer Accra beslissen. Nou, als we daar op moeten wachten, dan zijn wij waarschijnlijk al lang weg uit Tamale. Op 11 februari kwam er iemand naar het naai-atelier van mister Halilahi, i.v.m. oriëntatie op de toekomstige werkplek voor de Kayayoo-girls uit Accra. Het kwam dus prachtig uit dat onze containers nét op Lamashegu stonden (nog geen 2 weken). Er bestaat een 'partnership' tussen de G.N.T.D.A (Ghana National Tailor and Dressmakers Association) en de N.Y.E.P. (National Youth Employment Programme) en de A.C.I. (Asontaaba College Institute; Asontaaba betekent: Helping each other). Er zullen 7000 Kayayoo-girls komen die verspreid worden onder de Northern Region en de Upper West en Upper East Region. Na 2 jaar zullen we praten over een aantal van 22.000 Kayayoo-girls die richting Noorden zijn gekomen. Op 21 februari kwamen de 'big people' naar Lamashegu om de toekomstige werkplek van de Kayayoo-girls te inspecteren. Op zaterdag 13 februari bezochten we Suhayini in haar shop en gingen we naar het naai-atelier van mister Halilahi. We werden vergezeld door Hudu, want zo liet hij weten: 'Since I transported the containers, I was not at Lamashegu again and I have to greet mister Halilahi'. Wij zetten Hudu een beetje in het zonnetje, aangezien hij degene is geweest die de transport-klus had geklaard. De meiden op het naai-atelier vonden het ook leuk om de jongen te zien die mede verantwoordelijk was geweest voor het slagen van het transport. Mister Halilahi sprak de meiden toe en liet weten ook erg 'grateful' te zijn dat wij de zaak hadden gewonnen. Plotseling begon hij Dagbani te praten en begon iedereen te klappen. Waarom? Een applausje voor Ben en Dees, die hij de 'frontfighters' noemde. Mister Halilahi heeft niet alleen zijn handen vol aan het runnen van het naai-atelier en de wederopbouw van ons trainingscentrum, hij volgt ook nog een 3 jarige opleiding 'Industrial art'. Hij is eerste jaars en van 17 t/m. 19 februari moest hij workshops volgen voor de opleiding. Op dat soort momenten runt de 'chief apprentice' het naai-atelier. Als mister Halilahi volgend jaar in zijn tweede jaar zit, betekent dit dat hij een half jaar stage moet lopen in Accra (13 uur verwijderd van Tamale). Ook dan zal de 'chief apprentice', samen met enkele andere mensen de honneurs moeten waarnemen op Lamashegu.
De oprichter van de school Cambridge Garden Academy, mister Paul, is de laatste tijd vaker op school dan normaal. Hij vindt het dan leuk om ook eens zelf les te geven. Op een gegeven moment had hij wel een hele bijzondere les voorbereid: 'How to become a millionaire?' Op het bord had hij de volgende beroepen geschreven: pilot, doctor, lawyer, teacher, bankmanager, footballer etc.Toen ik de klas binnenstapte om Frans te geven, lieten alle kinderen me weten: 'I become a lawyer; I become a bankmanager etc.' Aangezien ik die les inhoudelijk belachelijk vond, besloot ik om de dag erop hierover van gedachten te wisselen met Paul. Tactisch, humoristisch, maar tóch met een boodschap. Ik liet hem dan ook weten: 'Why you didn't invite me to join your lesson about how to become a millionaire? And by the way it seems to me that it is more important that you teach them also how to become happy in life, or not?' Hij lachte zuinig…. Op 6 februari vond de 'adoration' plaats van de pasgeboren tweeling van mister Paul: 2 zoontjes.....Albert en Arnold. Op 3 februari stond ik alweer een jaar op deze school. Time flies! De kinderen van P1 (groep 3) zijn een stelletje druktemakers. Ook in P2 (groep 4) zitten natuurlijk geen engeltjes, maar P2 is leuker. Eén van de leerlingen had op eigen initiatief (en eigen initiatief tonen is erg on-Ghanees) een Frans leesboekje uit de bibliotheek meegebracht naar school en vroeg of madam Dies dit voor wilde lezen. Ja, story-telling is de favoriet bij de kleintjes! Het verhaal 'Jean à l' aéroport' viel in de smaak. Ze hingen aan m'n lippen............ Een leuk voorval in P2: Eén van de kinderen vond toch wel dat madam Dies al een beetje oud was. .....'She is the oldest person of our school' (daar zou ze wel eens gelijk in kunnen hebben). En....voegde ze er aan toe......'only God is older'....... Op een gegeven moment nam ik eens een keer een opblaasbare wereldbol mee naar Cambridge Garden Academy. Op het project voor kansarme kinderen (NCCELP) viel dit destijds in goede aarde. Nou, hetzelfde gold dus voor privéschool Cambridge. Het was weer midden in de roos! Na een lesje besteed te hebben aan continenten en landen, liet ik weten dat ik de wereldbol op de 'office' zou neerleggen, zodat elke teacher hier gebruik van zou kunnen maken. Kinderen blij, leerkrachten blij. Headmistress madam Margaret begon zelfs te dansen en te zingen: 'I am so happy'. De leerlingen van P2 hadden er - geloof ik - het liefst mee gevoetbald.......... In P2 zit een meisje, Nana genaamd. Zij huilt om niets; staart voor zich uit; droomt weg; is niet sociaal; altijd alleen enz. Als ze al met andere kinderen speelt, dan maakt ze vaak ruzie; ze slaat, schopt en bijt. Toen ik dit gedrag aankaartte bij collega's werd dit bevestigd. Haar gewelddadige gedrag werd verklaard door de omgeving waar zij woonde....there is a lot of violence at her compound......En verder was zij het enige kind van haar ouders en erg verwend......they spoilt and pampered her too much.....Maar sinds zij op Cambridge Garden Academy zat, zou haar gedrag al enigszins ten goede zijn gekeerd. En nog steeds miste ik in P1 2 kinderen: Joel en Charles had ik na de Kerstvakantie niet meer gezien. In P2 miste ik sinds die tijd Makjela. In januari kreeg ik van headmistress Margaret het antwoord: 'They will come'. Toen ik haar hier nogmaals over aansprak op 11 februari liet zij weten dat Joel inmiddels op een andere school zat in Tamale en dat Charles en Makjela (broer en zus) inmiddels waren verhuisd naar Kumasi, aangezien de vader - werkzaam bij 'the bank of Ghana' - was overgeplaatst naar Kumasi. Conclusie: Je moet gewoon altijd zelf vragen naar dit soort dingen, want er wordt nooit gecommuniceerd. In beide klassen werd weer een nieuw rijmpje geleerd: La nuit s'en va...........De kleintjes vinden het geweldig dat ze inmiddels al 3 Franse versjes kunnen opzeggen. Ja, versjes, liedjes en verhaaltjes.......daar is het grut dol op! Toen ik op 16 februari buiten adem op school arriveerde (hard gelopen, aangezien auto niet startte), waren de kinderen buiten bezig met gymnasiekoefeningen. Meestal wordt dit op vrijdag gedaan, maar men had bedacht dat dit nog wel een keertje extra kon plaatsvinden en wel voordat de Franse les zou beginnen. Ik kon in ieder geval even uitblazen...........
Over Cambridge Garden Academy gesproken: Toen ik op 23 februari de schoolpoort wilde openen zat deze plotseling op slot. Navraag maakte duidelijk dat er wel een hele vreemde reden ten grondslag lag aan het sluiten van de poort: De kinderen zouden gekidnapped kunnen worden.......Nou ja zeg, dat lijkt me wel een beetje overdreven. Collega Ezekel fluisterde mij echter een andere versie in: Onze collega Aziz heeft er een handje van om nog wel eens weg te blijven van school. Als hij wél op school is, knijpt ie er ook nog wel eens tussen uit. Oprichter Paul besloot daarop de poort te sluiten. Een grappig voorval: Toen ik een keer aan het schrijven was in P1, liet de kleine Nazaara plotseling weten: 'Madam Dies, when you write you look like madam Nele from Belgium' Uh, pardon? Vorig jaar hadden wij een leuk contact gehad met de Belgische Nele die ook als NorGhaVo vrijwilligster aktief was geweest in Tamale en op het project van mister Jacob in Gurugu werkzaam was geweest. Nele had net als wij in Gurugu gewoond. Vlak voor haar vertrek richting België hadden wij haar gedag gezegd in haar gastgezin. Nu bleek dus dat Nele in een gastgezin had gezeten, waar één van de kinderen Nazaara heette, die later als leerling in mijn klas terechtkwam. De kinderen vonden het prachtig dat 'madam Dies' in Gurugu had gewoond, want spontaan begonnen 3 kinderen te roepen dat ook zij in Gurugu woonden (waaronder het dochtertje van de baas, mister Paul). Maar ook de huidige woonplek van madam Dies - zijnde Zagyuri - was bekend bij het grut. Mister Paul kwam op 24 februari de pasgeboren tweeling showen. Op die dag zat er ook een nieuwe leerling in P2, Ima genaamd. Hij moest echter eerst getest worden. Vandaar dat men voor mijn Franse les alle leerlingen van P1 en P2 bij elkaar had gezet. Ongetwijfeld heb ik wel eens melding gemaakt van het feit dat er een groot verloop is onder de leerkrachten op school. Zeker de mannelijke collega's houden het na een tijdje voor gezien. Nu heeft collega Aziz een reprimande gekregen vanwege slecht gedrag en is een tijdje van school geschorst. Hij blijkt er echter totaal niet mee te zitten, want hij heeft het plan om aan het einde van de maand een brief te schrijven waarin hij zijn vertrek zal aankondigen. Collega Ezekel heeft het ook helemaal gehad op Cambridge en wil er ook mee stoppen, maar....beiden hebben geen andere baan en zonder 'kruiwagens' lukt het bijna niet om werk te vinden. Ezekel vindt het voornamelijk vervelend dat mister Paul altijd klaagt en nooit zijn waardering uitspreekt. Zelf heb ik die ervaring helemaal niet. Bovendien heeft Ezekel er allerlei taken bijgekregen, terwijl hij hier niet extra voor wordt betaald. Ik zelf heb met iedereen op Cambridge een erg leuk contact en ik kan met iedereen goed opschieten, maar ik heb natuurlijk toch een 'status apartus'.....ik ben en blijf die witte die Frans komt geven en die uiteindelijk toch weer een keer vertrekt...........Wat ik waardeer in Ezekel is zijn openheid. Hij is goed in staat om te verwoorden wat hij voelt en hoe hij de dingen ervaart. Dat is absoluut erg on-Ghanees. Toen op 24 februari de auto weer eens niet startte, was ik per taxi 's morgens naar school gegaan en wandelden Ezekel en ik samen terug. Tijdens de wandeling luchtte hij zijn hart......Overigens: Oorzaak van het niet starten van de auto, was......battery down.......dat betekende dat er een nieuwe accu gekocht moest worden. Wel een beetje snel..... In september 2008 hadden we die namelijk nog laten vervangen. Collega Aziz vertrokken.......en dan is er plotseling een nieuw gezicht. Niemand die iets uitlegt; niemand die de nieuweling introduceert; kortom: Echt Ghanees; er gebeurt gewoon helemaal niets. Ik ging dan ook maar uit mezelf naar de nieuweling en stelde mezelf voor en vroeg of zij onze nieuwe collega was. Ja, inderdaad......zij gaat de lessen van Aziz overnemen en haar naam is Mary. Oké dat is al wat......Mister Paul heeft waarschijnlijk maar een vrouw aangenomen, omdat alle mannen gaan lopen......! Na de Franse les op 25 februari hadden de kinderen pauze. Iedereen liep met zijn of haar 'bowl' (een soort van kleine thermoskan met een hengsel eraan) naar de grote ruimte, waar o.a. wordt gegeten. Eén van mijn leerlingen uit P2, Amin genaamd, bleef echter zitten. Toen ik hem vroeg waarom hij niet met de andere kinderen ging eten, luidde het antwoord: 'I don't have food'. Nou, dat had ik nog nooit eerder gehoord op deze privéschool. (Bij NFD was het honger-probleem altijd aan de orde geweest en ook nu op NCCELP hoor ik het regelmatig, maar op Cambridge was het nieuw voor mij). Op het project voor kansarme kinderen (NCCELP) geef ik nog altijd les onder het afdak. Er zijn verschillende groepen qua leeftijd en niveau.
Mijn eigen oud NFD-meisjes Azara en Asia mogen hier iedere dag gratis Engelse les volgen, maar ze zijn er helaas niet elke dag. De bekende excuses zijn vaak aan de orde: 'I am sick; I have to cook' etc. In de vorige update hebben wij verteld over Mudasir: Een 10-jarige jongen op het project NCCELP, die wij naar een echte school hadden willen sturen. Zoals toen gemeld hadden wij alles geregeld en zou alles worden betaald, totdat de ouders weigerden. Niemand begreep 'het waarom'. Onze Ghanese vrienden hadden 2 redenen: Wellicht moest de knaap overdag werken, om bij te dragen aan het gezinsinkomen óf wellicht woonde hij niet bij zijn echte ouders. Navraag leerde dat beide redenen niet aan de orde waren. Op de één of andere manier bleef 'de waarom vraag' ons bezighouden. Zelf kwamen we tot de volgende conclusie: Zou de knaap tóch gewoon een overheidsschool bezoeken en hadden de ouders geweigerd omdat het geen privéschool zou worden? Met andere woorden: Was het niet goed genoeg? Dit zou namelijk kunnen verklaren waarom er geen enkele achterstand was bij de jongen; hij kon namelijk direkt instromen in P4. Hoe kon Mudasir het niveau hebben van een normale10-jarige schoolgaande leerling, met slechts anderhalf uur per dag les tijdens het after school programma op NCCELP? Dit zou ook de schrikreactie van de moeder kunnen verklaren toen wij de naam van de school uitspraken: Bagabaga ridge school (zijnde een overheidsschool). En tenslotte zou dit kunnen verklaren waarom mister Ramzy, de oprichter van NCCELP, ons in eerste instantie naar een privéschool had gebracht en zich totaal niet meer betrokken toonde toen wij lieten weten dat het 'slechts' een overheidsschool zou worden. Had mister Ramzy wellicht in het complot gezeten? Had men wéér geprobeerd om de witten - excusez le mot - te belazeren? Wij gaan er maar vanuit dat in deze redenering de kern van de waarheid schuilt. Het is heet en droog....om 15.00 uur 's middags is het nog steeds 40 graden in de schaduw. De hygrometer staat op 0. Na een paar weken verandert dit, d.w.z. de hygrometer gaat naar 40 en de temperatuur loop alleen maar op. Half februari was het 43 graden.
Op 24 februari was het 44 graden......Hittebultjes, hittebultjes.................De climax komt echter in maart....bloedheet! Op 3 februari krijgen we in alle vroegte een telefoontje van 'onze' Suhayini. Suhayini zelf had geen nieuws, maar wel het meisje dat naast haar stond en even de telefoon van Suhayini wilde gebruiken om mister Ben and madam Dies te vertellen dat er een baby was geboren. Tsja... één van onze weefmeisjes, Hadidja, was een week eerder bevallen van een 'baby-girl'. Dat betekent dat we binnenkort naar de 'adoration' moeten gaan. Mister Jacob is nog steeds doende om de laatste brief van Social Welfare te verkrijgen, die nodig is om onze workpermit te realiseren. Als deze eindelijk in zijn bezit is, reist hij af naar Accra. Het gaat niet alleen om onze workpermit; hij moet ook zijn eigen NGO laten registreren. Vanuit Accra liet hij ons weten dat het hele proces weer enorm veel vertraging had opgelopen, maar zo vertelde hij: 'I believe that I shall succeed'. Laten we het hopen, want op 24 maart verloopt onze verblijfsvergunning........... Mister Jacob heeft een week in Accra gezeten en raakte behoorlijk gefrustreerd door alle bureaucratie en het feit dat geen enkele 'officer' meewerkte, maar......de aanhouder wint.....Op 18 februari liet hij telefonisch weten dat de registratie van zijn NGO een feit is. De volgende stap die nu gezet moet worden is onze workpermit. Hiervoor is nog een copie van ons paspoort nodig, waaruit blijkt dat onze verblijfsvergunning geldig is tot 24 maart a.s. Die copie moeten we voorzien van onze handtekening en dan gaat dit per STC-post van Tamale naar Accra, alwaar de werkvergunning dan vervaardigd zal worden. Social Welfare Tamale wilde ook nog enkele documenten hebben van ons voor in hun 'file': Copie politierapport; copie medisch rapport; cv's; pasfoto's enz. enz. Mister Jacob kon in ieder geval terugkeren naar Tamale. En dan.......een mail van Musah van NorGhaVo Ghana waarin hij ons op 18 februari herinnert aan het feit dat onze workpermit op 9 januari was verlopen!!! Hij nodigde ons uit om op kantoor te komen praten over de stappen die gezet moesten worden om onze verblijfsvergunning te realiseren. Wij vielen bijna van onze stoel af en lieten hem weten dat wij natuurlijk niet op NorGhaVo Ghana hadden zitten wachten, maar dat wij - zoals altijd - het hele huiswerk zelf hadden gedaan, want als we op NorGhaVo Ghana hadden moeten wachten................... Wij lieten hem weten dat we al in oktober/november 2009 de Immigratiedienst in Tamale hadden bezocht, met de vraag of wij onze verblijfsvergunning niet konden regelen zonder onze organisatie NorGhaVo Ghana. Het antwoord daarop was destijds: 'Ja, dat is mogelijk; je moet alleen een nieuwe NGO hebben'. En die NGO hadden we snel gevonden: Onze voormalige huisbaas mister Jacob was bereid geweest om ons te helpen. Zijn NGO CPYWD werd gebruikt om onze workpermit te realiseren. Verder lieten we weten dat we op 10 december 2009 samen met mister Jacob, hadden gesproken met de 'Regional Director of the Social Welfare' in Tamale. Ook hij had groen licht gegeven. Mister Jacob moest alleen zijn NGO laten registreren.. Dit zou anderhalve maand in beslag nemen (van 10 december tot eind januari). Maar dat had betekend dat wij de datum van 9 januari zouden overschrijden. Wij vertelden Musah dat de direkteur van de Social Welfare en mister Jacob toen naar de Immigration Service en het Ministerie van Binnenlandse Zaken in Accra hadden gebeld en dat allen hadden besloten dat wij (Ben en Dees) naar Accra konden komen om een verlenging te regelen voor 3 maanden. In die 3 maanden had Social Welfare dan de tijd om de laatste brief te vervaardigen voor mister Jacob en mister Jacob had de tijd om zijn NGO te laten registreren. Alles werd uit de doeken gedaan aan Musah: Dat wij in december 2009 deze verlenging voor 3 maanden hadden geregeld op het Ministerie van Binnenlandse Zaken en dat de 'extension' geldig is tot 24 maart 2010. Ook lieten we Musah weten dat mister Jacob verschillende keren naar Accra was afgereisd en dat hij ons op 18 februari belde met de mededeling dat de registratie van zijn NGO gelukt was. Het had dus geen anderhalve maand geduurd, maar bijna twee en een halve maand (van 10 december tot 18 februari). Voor wat betreft onze werkvergunning: Kwestie van een copie maken van de verlenging in ons paspoort (tot 24 maart) en ondertekenen; dan versturen per STC naar onze contactpersoon bij het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Mister Jacob had deze contactpersoon (Charlot) ontmoet en wij hadden haar gebeld. Zo gauw als zij de copieën heeft, zal zij haar baas activeren om de werkvergunningen te realiseren en zal zij deze opsturen naar mister Jacob. Als de werkvergunningen dan in ons bezit zijn, kunnen wij hiermee naar de Immigratiedienst in Tamale gaan om de stempel te laten zetten voor de verblijfsvergunning. Als toetje confronteerden wij Musah ook nog met het feit dat wij op 21 december 2009 een afspraak hadden gehad met de hoogste baas (Madam Elizabeth Adjei) van Ghana Immigration Service Accra (headquarters) en dat wij toen gesproken hebben over de verschillende soorten verblijfsvergunningen: Verblijfsvergunning op basis van eigen vermogen; verblijfsvergunning zonder quota; permanente verblijfsvergunning; long term residence permit (voor 2 of 3 jaar) enz. enz. En de conclusie van het gesprek: 'There are possibilities for you' onthielden we Musah ook niet. Onze mail sloten we af met de woorden: 'Je ziet dat we al het werk weer zelf hebben gedaan; dus we zien geen enkele reden om naar kantoor te komen'. Inmiddels vroegen wij ons af of Charlot de gevraagde brief (copieën paspoort +verlenging+handtekeningen) via de STC-post had ontvangen. Wij belden dus weer met mister Jacob en deze vertelde het volgende verhaal: Toen Jacob de brief afgaf bij STC Tamale met het verzoek om deze brief te verzenden naar STC Accra, werd gevraagd om de inhoud van de brief te vermelden aan de achterzijde. Mister Jacob vermeldde: Information Social Welfare. Het was beter geweest als hij Immigration Service of Ministry of Interior had vermeld, maar okay.....Wat gebeurde er dus? De brief kwam terecht op het verkeerde bureau bij Social Welfare. Gelukkig werd de brief geopend door de persoon die ervoor gezorgd had dat de NGO van mister Jacob nu is geregistreerd. De betreffende man herkende dus de situatie en belde meteen met mister Jacob. De brief moet nu door iemand van de Immigratiedienst worden opgehaald bij Social Welfare en dit betekende wederom vertraging. En 24 maart nadert.....Iedereen zegt: 'Don't worry'; maar Ben liet weten: 'Dees is very upset'! Van 5 t/m. 9 februari zijn we niet in Tamale geweest, maar waren we 'on travelling'.....we gingen naar Prampram, in het zuiden. Zoals altijd sliep onze compound-boy Hudu in de dienstwoning op ons terrein. Normaal gesproken betalen wij hem hiervoor. Dit keer echter had Hudu laten weten: 'I don't charge you this time'. Juist omdat hij geen geld vroeg, gaven wij hem toch iets als blijk van waardering: 'Because you didn't charge us, we want to give you something to show our appreciation'. Hudu werd er verlegen van en stamelde: 'Thank you master, thank you madam' en hij bleef maar herhalen: 'I am so happy that you are back'…..! Tijdens onze afwezigheid had Hudu in één van onze hangmatten gelegen en........lag boem pats.....plotseling op de grond. Door de combinatie van de extreme droogte en de invloeden van het regenseizoen hadden onze hangmatten een aardige deuk opgelopen: Verweerd; gaatjes erin en gescheurd, maar Hudu wilde de hangmatten heel graag hebben. Hij nam ze mee naar huis en gedurende de extreme hitte slaapt hij nu buiten in onze hangmat. Op 13 februari ging de Duitse vrijwilligster Yanka weer terug naar huis. Zij had een paar maanden gewerkt op het project CPYWD van onze voormalige huisbaas mister Jacob. De vrijwilligers bij mister Jacob blijven echter komen. Yanka weg, maar 4 nieuwe vrijwilligsters zijn alweer begonnen: 2 meisjes uit Nederland en 2 meisjes uit België. Wij hebben 3 mangobomen in de tuin staan en delen geregeld mango's uit aan vrienden en bekenden. Op vrijdagavond 12 februari brak er plotseling noodweer los: Regen, onweer en harde wind. Het ging behoorlijk tekeer. Plotseling hoorden we een harde slag. Aangezien het al donker was en wij alles al hadden afgesloten, gingen we niet meer naar buiten. De volgende ochtend zagen we de ravage. De hele compound lag bezaaid met takken, maar wat erger was.....er was een boom omgewaaid en op het garagedak terechtgekomen.
We belden onze Hudu en deze was om 7.00 uur al ter plekke. Met slechts een 'cutlass' (een soort hakmes) slaagde hij erin om de boom in stukken te slaan.
De mensen hier kunnen alles gebruiken en hout is gewild. Men heeft hout (en houtskool) nodig om te koken. Aangezien Hudu te ver weg woont, was het praktischer om het hout te geven aan onze overburen. Moeder en dochter liepen verschillende keren op en neer met takkenbossen hout op het hoofd. Zelfs voor een halve boomstam op hun hoofd draaiden zij hun hand niet om.
Enkele opmerkelijke berichten: Het huis van oud-president John Rawlings is afgebrand. Nadien bleek dat kortsluiting de oorzaak was. Saillant detail: Het huis was niet verzekerd. En verder.....Zoals de trouwe lezers weten, is er olie gevonden aan de Ghanese kust. Ghana heeft Vlamingen gevraagd om naar de olieplatforms te vliegen, om aldaar het personeel te droppen. Tot voor kort werden deze helikopter-vluchten uitgevoerd door een Ghanese luchtvaartmaatschappij, maar.....zoals bekend schort het bij vele Ghanezen aan zelfvertrouwen. Weer een typisch voorbeeld van: 'Alles wat uit het buitenland komt is beter'. 14 februari: Op kraamvisite bij Hadidja. Samen met onze vriend Paul en met ons sewing-meisjes Suhayini gingen we op bezoek bij Hadidja, die een paar weken eerder was bevallen van een baby-girl. Op 7 februari had de 'adoration' plaatsgevonden. Aangezien wij toen niet in Tamale waren, werd besloten een weekje later richting Hadidja te gaan. Op dat moment was Hadidja in het huis (hutje) van de verwekker van haar kind. Hier wordt dan gezegd: 'She is in the husband's house'. Na een tijdje verhuist zij dan naar het huis van haar verzorgers/ouders en dan weet iedereen: 'She is now in the father's house'. Aangezien wij vaak genoeg in de 'father's house' waren geweest, maar nog nooit in de 'husband's house', hadden we de hulp van Suhayini en Paul nodig om ons naar de juiste plek te brengen. Nu hebben we natuurlijk al veel ellende en armoede gezien, maar het binnenplaatsje waar Hadidja nu wooonde, sloeg alles: Vies, smerig en een heleboel mensen op een kluitje bij elkaar. Voor Hadidja was het een echte verrassing dat plotseling mister Paul, Suhayini en Ben en Dees op de stoep stonden. Ons cadeautje bestond uit: Mango's, zeep en papieren zakdoekjes. Hadidja was zo blij als een kind en bleef maar herhalen: 'Thank you very much'. Toen werd de kleine baby-girl bewonderd. De naam is niet uit te spreken voor ons, maar het klonk als: Ikkema.
Nu Hadidja in de 'husband's house' woont, wilde zij graag dat haar kiosk of in ieder geval haar weefattributen naar de 'husband's house zouden worden getransporteerd, zodat zij de weefdraad weer kon oppakken. De vader echter wil dat haar shop inclusief materialen in de 'father's house' blijft. De reden is dat de vader bang is om shop en materialen kwijt te raken aan een onbekende schoonzoon die slechts zijn dochter heeft zwanger gemaakt. Overigens: Het is niet de echte vader van Hadidja, maar een 'caretaker'. Paul beloofde om met de verzorgers van Hadidja te gaan praten. Het was in ieder geval positief dat Hadidja zelf aangaf dat ze wel weer als weefster aan de slag zou willen. Ons lijkt de volgende oplossing wenselijk: Kiosk bij de 'father's house' en materialen naar de 'husband's house'. Inmiddels vernamen we dat ook ons weefmeisje Salamatu zwanger is. Wij raken een beetje de tel kwijt, maar volgens ons is dit al de 5e NFD-baby. Het is triest. Wij hebben zó veel geïnvesteerd in deze jonge dames en dan is het wrang dat hun shop en alle materialen niet worden gebruikt. Zeker de weef-uitrusting was duur destijds. Op ons verzoek heeft Paul ook met Azara 3 gepraat. Zij bleef ons iedere dag maar 'flashen' en belde alleen maar op om te 'greeten'. Op een gegeven moment was dat echt niet meer leuk en wij gaven duidelijk aan dat we dit niet konden waarderen en het daar ook veel te druk voor hadden. Toen zij ons vroeg waarom wij haar geen mobiele telefoon gaven, was de maat vol. Paul sprak zowel met haar verzorger als met Azara zelf. En er werd beterschap beloofd...... Op 15 februari werd er gecheckt op de typhoid fever/buiktyfus van Ben. In tegenstelling tot malaria, verdwijnt typhoid fever niet in één keer, maar gaat geleidelijk weg. Dokter Kabir liet weten: 'It's reducing; so it's okay'. Hoewel Ben niet terug hoeft te komen, gaan we over een maandje toch maar weer voor een check. Als het goed is, is het dan weer afgenomen cq helemaal verdwenen. Groot nieuws op 18 februari........! Zoals bekend is NorhaVo Nederland niet tevreden over NorGhaVo Ghana en daar zijn wij het helemaal mee eens. Er is vaak over en weer gemaild tussen NorGhaVo Nederland en ons en ook tijdens onze verlofperiodes hebben wij geregeld met het bestuur van NorGhaVo Nederland gesproken. Wij wisten dus dat NorGhaVo Nederland bezig was om een beslissing te nemen als het ging om de invulling van wel of geen toekomst voor NorGhaVo. Nog zeer recentlijk hadden wij vernomen dat de beslissing niet meer lang op zich zou wachten en daar was ie dan....op 18 februari ontvingen we onderstaande mail van NorGhaVo Nederland: Beste vrijwilligers, Hoe is het in het verre,
warme Tamale? Hopelijk zijn jullie inmiddels een beetje geacclimatiseerd, hebben
jullie je draai gevonden en hebben jullie het goed naar je zin. Met deze e-mail
willen wij jullie informeren over belangrijke veranderingen die onze organisatie
te wachten staan. Lees de mail dus goed door, laat de inhoud ervan op je
inwerken en aarzel niet om contact met ons op te nemen als je verdere vragen
hebt. Kern van deze mail is dat NorGhaVo zijn werkzaamheden komend jaar langzaam
gaat afbouwen. Voor jullie verandert er echter eigenlijk niets. Hieronder vinden
jullie een toelichting op dit besluit. Wij stuurden de volgende reactie: Allereerst: Proficiat met dit dappere en wijze
besluit! Schrikken doen we niet van jullie beslissing. Wij schrikken wél van de mooie verpakking van de boodschap. Waarom niet ook eerlijk durven zeggen dat NorGhaVo Nederland niet tevreden was over het functioneren van NorGhaVo Ghana? Waarschijnlijk omdat je dan weer op die bekende Ghanese lange tenen gaat staan! Maar in dit soort situaties is het belangrijk dat de waarheid gezegd wordt, zodat de andere partij (NorGhaVo Ghana) hier lering uit kan trekken. Natuurlijk zijn er vele vrijwilligersorganisaties in Tamale en de betreffende vrijwilligers kunnen elkaar inderdaad behoorlijk voor de voeten lopen als ze op hetzelfde project geplaatst worden. Om dit probleem op te lossen, had NorGhaVo Ghana zich kunnen inzetten om een overkoepelende vrijwilligersorganisatie in het leven te roepen, met als doel vrijwilligers in Tamale gecoordineerd te plaatsen. Een gemiste kans? Er wordt gezegd dat de competitie op de vrijwilligersmarkt te groot is. Ook hier kon in principe een kans liggen voor NorGhaVo Ghana door simpelweg de beste te zijn, maar ja....dát moet je dan wel in huis hebben, nietwaar? Wij van onze kant hebben dit vaak als kapstok gebruikt, als het enerzijds ging om deze competitiestrijd maar anderzijds ook zeker als het ging om de mensen aan te moedigen te zoeken naar verbeter-punten. Helaas bleek dat dit kwartje cq. deze cedi niet viel en alles bij het oude bleef. Jammer dus. Wij vragen ons af hoe NorGhaVo Ghana zich financieel gaat bedruipen, als er geen sponsorgelden meer worden doorgesluisd door Nederland. Waarschijnlijk wordt het een langzame dood voor NorGhaVo Ghana. In dit licht bezien kunnen wij de vraag van Musah van enkele dagen geleden ook beter plaatsen. Hij vroeg ons namelijk naar de financiele stand van zaken van ons project-budget. Als NorGhaVo Ghana een soort van doorstart wil maken, dan zullen ze ongetwijfeld tegen dezelfde problemen aanlopen: Geen efficiency; geen daadkracht en al die andere minpunten die wij in een verleden middels ons klachtenlijstje aan jullie hebben kenbaar gemaakt. Dus wij vragen ons af of je blij moet zijn met een eventuele doorstart van NorGhaVo Ghana. Laten zij een voorbeeld nemen aan NorGhaVo Nederland, die wél de moed had om de stekker er - weliswaar gefaseerd - uit te trekken! Tot zover het emailverkeer...... Toen wij hier verder over nadachten, hebben wij NorGhaVo Ghana via de mail suggesties gedaan als het gaat om de toekomst van onze 2 projecten: De terugbetalingen van de leningen van de meiden die in hun eigen shop zitten én de voortgang van het nieuwe Needy Girls Project (de containers bij het naai-atelier op Lamashegu). Onze suggesties waren: Laat mister Ishmel niet meer de communities ingaan om de centen van de microkredieten op te halen bij de meiden die in hun eigen shop zitten. De meeste meiden betalen niet terug. Microfinanciering is een prachtig middel, maar voor de allerarmsten werkt het niet. Als onze meiden al iets verdienen, dan investeren zij niet opnieuw, maar kopen er eten voor, omdat ze simpelweg honger hebben. De periode van terugbetalen behelst 3 jaar. Inmiddels is anderhalf jaar voorbij. Schenk de rest maar aan de meiden. Het geld dat tot nu toe is opgehaald en dat hopelijk veilig op het NorGhaVo-kantoor ligt, kan beter als donatie aan mister Halilahi geschonken worden, zodat dit ingezet kan worden om het trainingscentrum van het Needy Girls Project opnieuw op te bouwen. Zoals eerder gemeld hebben wij het laatste projectgeld, zijnde 422 GHc aan mister Halilahi gegeven, maar er is in totaal 2700 GHc nodig om de 3 containers weer te 'upgraden' tot ons mooie trainingscentrum. Zoals bekend hebben wij om 'financial support' gevraagd bij de Gemeente, maar deze Assembly belooft van alles en doet uiteindelijk helemaal niets! Dus concreet: Vergeet de nieuwe terugbetalingen en gebruik de oude terugbetalingen voor de wederopbouw van het trainingscentrum, want.......in feite is elk meisje uit onze doelgroep kansarm en het maakt niet uit of het een 'needy girl' is die in haar eigen shop zit of een 'needy girl' die in de container van het naai-atelier op Lamashegu zit. In feite is het een mooie oplossing: NEEDY GIRLS HELP NEEDY GIRLS! Wij zijn benieuwd naar de reactie van NorGhaVo Ghana…. 20 februari: Lights off van 9.00 tot 18.00 uur.........en zonder fan is dat nauwelijks vol te houden bij temperaturen van 43 graden....... 22 februari: Geen internetverbinding.........general problem........Tsja......het is altijd wel wat...... Onze kip is weg en we hebben alleen nog onze haan.
Autoverzekering en keuring auto hebben inmiddels weer plaatsgevonden. De scene waar zich dit afspeelt is één grote chaos, maar.....we kunnen er weer tegen voor een jaar. 22 februari: Ontmoeting met Yvonne en John van Aalten. Een hele leuke en bijzondere ontmoeting. Nederlanders die woonachtig zijn in Frankrijk en waarvan de vrouwelijke helft (Yvonne) werkzaam is voor Kidz Active en haar dochter tevens voor Vrijwillig Wereldwijd. 1 of 2 keer per jaar reist Yvonne hiervoor af naar Ghana. Het was heel opmerkelijk dat wij allen voor het eerst in Ghana/Tamale kwamen in 2004 en dat we elkaar nog nooit eerder hadden getroffen. Maar goed.....beter laat dan nooit! Toen Yvonne begon te vertellen over haar projecten in Ghana, passeerden allerlei interessante en herkenbare zaken de revue. Zoals wellicht bekend zijn er verschillende vrijwilligers-organisaties in Tamale: NorGhaVo; Vrijwillig Afrika (Voluntary Africa); Meet Africa; CID Ghana enz. Zo liet zij weten dat ze bijvoorbeeld ook Vrijwillig Afrika in Tamale had bezocht. Bij Vrijwillig Afrika kwamen wij in het verleden wel eens, aangezien de Nederlandse Marij daar de scepter zwaait. Nu kregen we echter te horen dat Marij daar niet meer werkzaam zou zijn. En er werd ons verteld dat Vrijwillig Afrika een onderdeel was van Vrijwillig Wereldwijd. Zo zie je maar weer........Nooit geweten! Er is een nieuwe Regional Minister in Tamale. De vorige heeft maar kort op zijn post gezeten. Hij moest het veld ruimen, aangezien hij niet had kunnen uitleggen hoe hij in zo'n korte periode 7 huizen had laten bouwen voor zichzelf. Hahahaha!!! 25 februari: Fungames en celebration op Lamashegu. Er werd gevierd dat de containers op de goede plek staan. Er werd dus stil gestaan bij onze overwinning en het einde van de container-strijd. Deze viering werd opgeluisterd met spelaktiviteiten: Koekhappen; eating-competition; zaklopen; egg-race; touwtrekken en het Ghanese meisjes-spel Ampe, waarbij geklapt en gesprongen wordt. Onze compound-boy Hudu had gevraagd of hij mee mocht gaan en natuurlijk was dit geen probleem. Hoe meer zielen hoe meer vreugd! Wij hadden gezorgd voor watermeloenen en ananassen en de meiden konden deze traktatie wel waarderen.
Op 26 februari was er een workshop georganiseerd voor de meiden op het naai-atelier van mister Halilahi. Deze workshop ging over 'financial and moral education'. Er kwamen enkele mensen spreken. Dit is natuurlijk een ontzettend goed initiatief. Op 26 februari hadden we de hele dag geen internetverbinding. Toen we het kantoor en de monteur van Vodafone hierover belden, kregen we te horen dat er in heel Ghana 'no connection' was. Meestal is slechts de Northern Region de klos, maar nu moest het hele land het dus stellen zonder internetverbinding (een land dat 6x zo groot is als Nederland). 28 februari: Graduation leerlingen van madam Mariam hairdressing. (Voorafgegaan door de pre-graduation op 26 februari). Op 28 februari kregen 15 kapsters hun certificaat. Wij waren weer van de partij, samen met enkele andere meiden en een paar Ghanese vrienden. Tot zover maar weer............
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
